نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید  ( 979   )                                                                                   

ســوره 16 : نحـــل ( مـکّــی ـ 128 آیه دارد ـ جزء  چهــاردهم ـ صفحه 267 )

( قسمــت بیست و هفتــــــم )

نعیــمِ دنیــا

 ( جزء چهارد هــم صفحــه 278 آیه 96 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

مَا عِندَکُمْ یَنفَدُ وَ مَا عِندَ اللّهِ بَاقٍ وَلَنَجْزِیَنَّ الَّذِینَ صَبَرُواْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ

   تفسیـــر لفظـــی :

آنچه پیش شماست تمام مى‏ شود و آنچه پیش خداست پایدار است

و قطعا کسانى را که شکیبایى کردند به بهتر از آنچه عمل مى‏ کردند پاداش خواهیم داد

 تفسیـــر ادبی و عرفانی : 

اول ؛ صفتِ دنیـــــــا است ،

که هرچه از بنـــــــــــده آید ؛

از طاعت و خدمـــــــت و محبّــــت ،

همـــــــه در معــــــــــرضِ زوال است !

دوم ؛ صفتِ عقبی است ،

و آن اقبـــالِ اجــــلال ،

و عـــــــــزّت الاهـــــــــی ،

و نــــوازش ربّـــانــــــــــــی

بر بنـــــده است !

که هرگز فنــــــــــا به آن راه نیابد ،

که هرچه از ما آید ؛ درخورِ مــا آید ،

و به تفرقت موصوف است !

و هرچه از خدای تعالی آید ؛

به صفتِ عزت و جلالِ بی نهایت آید ،

و به دوام و ابدیت موصوف است .

اقبالِ ربّانی که از جانب جبروت روان گردد ؛

جز در سُوَیدایِ دلِ دوستان منزل نکند .

عیسی (ع) را گفتنــــــــد :

چرا خویشتن را خــانـــــه ای نسازی ؟

گفت : من سرِ آن ندارم که خود را به چیزی مشغول کنم ،

 که تا ابد سرِ صحبت با ما ندارد !

نوشتــــه انــد کـــــه :

 روزی امیرالمؤمنین علی علیه السلام دینـــــاری در دست گرفت و فرمود :

ای دنیـــــــا ؛ و ای نعیـــــمِ دنیــــــا ؛ برو که تو عـــروس آراستــــــه ای ،

و به انگشت عروسان پنجـــــه شیــــــــران نتــــــــوان شکست ،

دیگری را فریب بـــــــده ، که پسر ابوطالب سرِ آن ندارد که در دامِ غــــــرورِ تو آید !

تا کَی از دارُالغــروری سوختی دارُالسّـرور

تا کَی از دارُالفــراری ساختی دارُ القـــرار !

محـراب اندیشـه

باید از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى

و آنگه از جان بگذرى تا در خــــور جـــانان شوى

طُـــــــرّه گیســــــــوى او ، در کف نیاید رایـــگان

باید اندر این طریقت ، پاى و ســـر چوگان شوى

کى توانـى خوانــد در محــــراب ابرویش نمـــاز؟

قــــرن ها باید در این اندیشه ، سرگردان شوى

در ره خـــال لبش ، لبـــــــریز بــــــاید جــام درد

رنـج را افـــزون کنى ، نى در پى درمان ، شوى

در هواى چشم مستش ، در صف مستان شهر

پاى کوبى ، دست افشانى و هم ‏پیمـــان شوى

این ره عشق است و اندر نیستى حاصـل شود

بایدت از شــــوق ، پروانه شوى ؛ بریـان شوى

( دیوان امام خمینی [ره] ص 185 )

این جمعه هم گذشت و نیامدید آقـــا !

شاید ما همچنـــــان سرگـــرم دنیـــا و زنــدگانی خویشیــم

ولی هر روزه برای تعجیل در ظهـــــــــور مبارکتــــــان

دعــــای فــــــرج بر لب داریـــــــم